Bevallingsverhaal Isabel

De hele week mochten we elke dag naar het zh komen voor een ctg. Dit om wat geruststelling te geven. Zo ook de dag voor de geplande inleiding. Zondag 2 september de laatste ctg voor de inleiding. Ik gaf aan de vk aan dat ik de baby minder voelde. Na de ctg gaf de vk aan dat de ctg goed was, maar niet zo goed als de dag ervoor. Ons kindje bewoog minder. De vk en de gyn hadden overlegd en aangezien ons verleden met Charlotte wilde ze geen risico nemen. Ik mocht blijven en de in,wijding werd een dag vervroegd.

Om 11 uur werd er inwendig gevoeld naar ontsluiting. En ja, al 1 centimeter. Dus daarna geprobeerd de vliezen te breken, wat niet lukte. Ze wilde het over een uur nogmaals proberen. En nog geen 5 minuten later braken ze zelf. De gyn, vk en verplegers zeiden allemaal: jullie hebben vandaag jullie kindje wel in handen en anders morgen om 00:01 vanacht ( hadden ze dat naar nooit gezegd ). Tja en dan ga je liggen wachten op verdere ontsluiting met lichte weeën. Pffff en dan heb je 's avonds laat pas 3 centimeter.
Toen is er besloten om mij een spuitje te geven om te slapen.

Om half 6 werd ik wakker en riep de zuster. Ze deden weer inwendig onderzoek en had nog steeds 3 centimeter. Toen hebben ze besloten om toch een tabletje inwendig in te brengen om te proberen de ontsluiting te laten vlotten.
Ook kon ik toen kiezen of ik een ruggespraak wilde of nog wilde wachten op pijnverlichting. Heb uiteindelijk gekozen voor een pompje om zo de pijn te verlichten. ( vorig jaar na de ruggenprik had ik nog last gehad van m'n benen erna dus daarom toch een pompje ) ik kreeg ook genoeg wee- opwekkers. En dat begon ik te voelen. Alleen de ontsluiting gebeurde maar niet. Begin van de middag had ik ca 4,5 centimeter. En in dit tempo ging het door :( heftige weeën genoeg maar geen ontsluiting.

Om 18.00 uur kwam ze weer inwendig voelen en had toen maar 6 centimeter ( en de weeën waren heftig). Ze gaf aan dat er overleg was geweest met de gyn. Als ik over een uur nog niet meer ontsluiting had, dan werd et een keizersnede. Dit ook omdat ik langdurig gebroken vliezen had ( meer dan 24 uur ). Ik kreeg nog wee opwekkers en had hevige weeën. Dus ik ging ervan uit dat ik zeker meer centimeters had onderhand.
Om 19.00 uur stond ze weer aan me bed en ik was ervan overtuigd meer ontsluiting te hebben. En na inwendig onderzoek bleek: NOG STEEDS 6 CENTIMETER. Nou begon te janken. Zoveel pijn voor geen enkele centimeter.
En toen kwam het besef: keizersnede.
En ik ben doodsbang voor operaties.

Toen ging alles in een sneltrein. Het team was namelijk nog aanwezig, dus moest zo snel mogelijk naar beneden. Snel manlief een dikke zoen gegeven en daar ging ik. Wat een zenuwen.
Toen ik eenmaal klaarlag ( en uiteindelijk alsnog die ruggenprik kreeg ) en alles was voorbereid mocht m'n man de operatiekamer in. En toen begon het echte werk.
Ik dacht dat keizersneden geen pijn deden, maar ik voelde genoeg. Het tintelde tot onder m'n borst en was verre van pijnloos. Maar het resultaat mag er zijn.
Op maandag 3 september om 20:21 is onze mooie Isabel geboren. Ons mooie wonder!
Na de geboorte vertelde ze ons het geslacht en hebben ze haar aan mij laten zien. Na een paar minuten namen ze haar mee en m'n man ging ook mee. Hij heeft haar heerlijk om z'n borst gehouden toen ik dichtgemaakt werd.

Eenmaal boven kreeg ik haar uiteraard gelijk in me armen. Even heerlijk van elkaar genoten en daarna de familie ingelicht.
Het is echt een heerlijk wijfie